Dostęp do nowych, łatwiejszych technologii na zawsze odstawił je do lamusa – niesłusznie. Z każdym przedmiotem związane jest czyjeś dzieciństwo, dorastanie, a także starość i umieranie. Jest to świadectwo kultury. Warto je zbierać i fascynować się dawno panującą etykietą, bo nie zasługuje ona na zapomnienie. Kartki, pocztówki, zaproszenia, bilety wizytowe, powinszowania, karnety balowe fragment y gazety, papieru listowego, jakiś znaczek zajmują szczególne miejsce w szufladzie Banacha. Ale to nie wszystko. W szufladzie, jak to w szufladzie, nie może zabraknąć starodawnego pudełka po cygarach, starej buteleczki po perfumach, jakiejś pożółkłej fotografii, kawałka papierka po cukierkach, czekoladki, etykietki. Czasami moneta z dawnych lat lub tandetna broszka.
Korespondentka to prababka kartki pocztowej. Stanowiła ona przełom w piśmiennej korespondencji i stała się rywalem tradycyjnego listu, którego treść była tajna a tajności strzegła pieczęć wykonana z laku, wosku lub opłatka. Ceremoniał wymagał nałożenia znaku rodowego lub herbowego. Około 1870 roku, we Francji, Rosji, Anglii oraz Niemczech zarządy pocztowe zaczęły niemal jednocześnie drukować korespondentki. Pierwsze korespondentki niewiele różniły się od obecnych kart pocztowych. Z jednej strony miejsce na adres, z drugiej zaś miejsce na jawną treść. Strona adresowa zdobiona była portretami jaśnie panujących, nad nimi z prawej było miejsce na opłaty, z lewej zaś miejsce na adres. W niedługim czasie, z tej prostej formy narodziła się kartka widokowa. Miejsce na treść zastąpił widok, obrazek albo jakaś scenka rodzajowa, sama w sobie stanowiła sedno przekazu. W bardzo krótkim czasie przemianie także uległa strona widokowa. Od 1900 roku na kartach widokowych zaczęły się pojawiać zdjęcia samochodów, powozów, aktorów, aktorek, fotomontaży scenicznych i widoczków sztuki realnej. Strona adresowa została dumnie opatrzona ogólnoświatową dewizą „Union Poste Universelle” nadając w ten sposób początek pocztówce, zwanej obecnie widokówką.
Patrząc z perspektywy czasu dostrzegamy zmiany krajobrazowe np. dawnej Warszawy, Krakowa, zmian zatrzymanych w czasie nie zabraknie także na widokówkach z Bielska i Białej. Na szczególną uwagę zasługują widoczki z Zakopanego dłuta najpierw Skoczylasa później Cieślewskiego. Są to jednobarwne ryty drukowane metodą drzeworytu wyciętego z bukszpanowego drzewka. Nie tylko dawne ale i nowe pocztówki powinno się zbierać. Łatwo znaleźć je na aukcjach i w antykwariatach. Nawet po wielu latach mają nam dużo do przekazania. Nie zapominajmy jednak, że zaczęło się – od korespondentki –. O buteleczkach i flaszach napiszę w następnym numerze.
